Doorzoek de community

Er zijn mensen die totaal niets willen weten over een eventueel voorgaand leven. Voor die mensen bestaat er alleen het nu en daar houdt het mee op. Misschien is dat zo, maar misschien ook niet. Daarom wil ik hier een verhaal vertellen, mijn verhaal en daarna mag je zelf oordelen of er wel iets meer is of niet. Toen ik heel erg klein was en nog voordat ik kon lopen kroop ik naar buiten als ik de kans kreeg en volgens mijn moeder wees ik iedere keer naar de lucht. Mijn eerste woord was dan ook niet papa of mama, maar iets dat leek op vliegtuig. Ik was als kind helemaal bezeten van vliegtuigen en er was dan ook geen enkele twijfel mogelijk. Ik moest en zou later piloot worden. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur en die nam mij vaak mee op ritten door Nederland en als we de kans kregen gingen we altijd ergens kijken bij een vliegveld. Zo ook een keer bij de vliegbasis Leeuwarden. Maar, daar ging iets goed mis, want als 4 of 5 jarig jochie was ik als de dood voor de straaljagers die daar vlogen. Ik was zo bang dat ik probeerde onder de stoel te kruipen in de vrachtwagen. Mijn vader begreep er niets van en ik nog minder. De jaren gingen voorbij en op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik een nogal behoorlijke vorm van hoogtevrees had. Dus, dat was op dat moment voor mij einde droom. Tot, toen ik ergens midden 20 was en ik door een buurman werd uitgenodigd om een keer mee te gaan naar het zweefvliegveld bij ons in de buurt. Na een aantal zaterdagen had ik toch zomaar een keer de moed om, ondanks mijn hoogtevrees, in een zweefvliegtuig te stappen om een keer een vlucht mee te maken. ik was daarvoor al een paar keer met een passagiersvliegtuig mee geweest en had gemerkt dat ik in dat vliegtuig helemaal geen last had van hoogtevrees. En hetzelfde bleek het geval te zijn in het zweefvliegtuig. Ik had nergens last van en vond het prachtig. Om een lang verhaal kort te maken, de eerstvolgende bijna 5 jaar heb ik iedere mogelijke vliegopleiding gevolgd, had zelfs een tweede hypotheek op mijn huis genomen om alles te kunnen betalen. Tegen de tijd dat ik klaar was bleek er een overschot aan vliegers te zijn, dus uiteindelijk ben ik in de kleine luchtvaart terecht gekomen en deed veel zakenvluchten vooral naar Engeland, omdat je in die tijd nog niet maatschappijen had als Easyjet. Ik vloog veel vanaf bijvoorbeeld Rotterdam naar plaatsen zoals Leeds met zakenlui die dan in een dag op een neer konden. Als ik in Engeland was had ik een favoriet klein vliegveld en dat was Shoreham aan de zuidkust, vlak bij Brighton. Ik voelde mij daar helemaal thuis en alles kwam mij daar heel bekend voor. Na mijn vliegertijd ben ik ander werk gaan doen, naar Australië verhuisd, ben uiteindelijk met een Engelse vrouw getrouwd en heb toen jaren in Engeland gewoond, de meeste tijd in Londen. Later zijn we verhuisd naar Nederland en daar leerde ik een echtpaar kennen waarvan de vrouw zei dat ze helderziend was. Ze wist het allemaal mooi te vertellen en hoewel ik het wel interessant vond, bleek er nooit zo gek veel te kloppen van wat ze zei. Op een gegeven moment zaten we een keer te praten en toen vertelde dat echtpaar mij dat ze een dame kenden die mensen alles kon vertellen over een vorig leven. Dat was pas interessant, dus ik vroeg of ik een keer een afspraak kon maken. Een week later kreeg ik te horen dat het niet kon, omdat ze gepensioneerd was en dit soort dingen eigenlijk niet meer deed. Ik vond het wel jammer, maar vergat het, totdat die vrouw mij weken later belde en zei dat de dame van de vorige levens haar had gebeld en had gezegd dat die vlieger maar een keer een afspraak moest maken. Dat was heel vreemd, want het echtpaar waar ik contact mee had, wist totaal niets over mijn vliegerverleden. Maar goed, ik heb een afspraak gemaakt en op een avond de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak met haar gemaakt. De dame woonde in een kleine bungalow en toen ik op de stoep stond, zonk de moed mij toch wel wat in de schoenen. Maar, goed, toch op de bel gedrukt en de deur werd opengedaan door een oudere dame die mij aankeek en zei: ‘Je ziet er precies zo uit als ik je mij had voorgesteld, alleen ik zie je met een uniform aan’. Toen ik naar binnen stapte zei ze ik zie letters op je uniform, RAF. En zo begon een sessie die ongeveer drie uur duurde en waar zij mij dingen vertelde waarvan mijn mond open viel. Deze dame wist niets van mij, kende mij niet en wist zeker niets van mijn verleden. Ik zal proberen het een beetje kort weer te geven wat zij mij toen vertelde. Ik leefde in de Tweede Wereldoorlog en in eind 1944 was ik 27 jaar, woonde in Engeland in de buurt van Brighton aan de zuidkust en was in dienst bij de RAF als vlieger op een Lancaster bommenwerper. Ik was getrouwd en had een dochtertje. Tijdens een vlucht boven Duitsland werd de Lancaster geraakt door de eerste Duitse straaljager, een Messerschmidt Me 262, een toestel dat toen net operationeel werd. De Lancaster stortte niet neer, maar maakte een noodlanding waarbij ik zwaar gewond werd. Ik ben toen naar een boerderij gebracht waar ik ben verzorgd door een ondergedoken Joodse vrouw die later alsnog is gepakt en omgekomen. Uiteindelijk ben ik aan mijn verwondingen bezweken en dat was dat. Maar toen kwam die dame die helemaal niets van mij wist, met een aantal heel bijzondere opmerkingen. Ze zei dat het niet voor niets was dat ik in dit leven weer was gaan vliegen en dat het ook helemaal niet vreemd was dat ik iedere keer weer in Engeland eindigde. Ze vertelde dat ik mij heel schuldig voelde dat ik mijn vrouw en dochtertje in de steek had gelaten en dat ik volkomen onbewust alles in het werk had gesteld om dat weer goed te maken. Ze vertelde dat de Engelse vrouw waar ik mee was getrouwd de Joodse vrouw was die mij had verpleegd en dat ik met haar was getrouwd om een karmische schuld terug te betalen. Het bijzondere was dat die vrouw gedurende de hele tijd dat wij getrouwd waren nooit een programma op televisie oversloeg dat ging over de Jodenvervolging. Ze keek iedere documentaire die er te zien was op dat gebied. Ik heb een foto gezien van haar toen ze een klein meisje was en als je zou zeggen dat dit Anne Frank was, dan zou je het geloven. Ik heb nooit in de cockpit van een Lancaster gezeten, maar ik zou er zo mee weg kunnen vliegen, want ik weet gewoon waar alles zit. Ze heeft veel meer verteld, maar ik ben een hoop weer vergeten. Ik heb het zelf wel altijd heel vreemd gevonden dat ik als heel klein kind altijd naar buiten kroop en naar de lucht wees. Uit wat die dame mij vertelde is er ook een verklaring waarom ik als kind als de dood was voor die straaljagers in Leeuwarden. Dus, wie het weet mag het zeggen. Feit is dat die dame in kwestie helemaal niets van mij geweten kan hebben, want ook dat echtpaar dat ons in contact bracht wist totaal niets van mijn verleden. Afijn, dit is weer eens een ander verhaal dan corona en ik ben heel benieuwd of er meer mensen zijn die soortgelijke ervaringen hebben meegemaakt.