Doorzoek de community

In de vroege morgen van dinsdag 15 april 1986 zat ik een trein in Engeland. Het was de HS125 sneltrein vanuit het noorden richting Londen. Ik woonde toen in de buurt van Cambridge en werkte in Londen. Iedere morgen ging ik dat met deze trein naar King’s Cross station. De trein reed dan onder andere langs de Amerikaanse vliegbasis Alconbury en die ochtend lande er de ene na de andere bommenwerper. Ze vlogen rakelings over de trein om vervolgens te landen. Ze kwamen terug van een bombardement op Libië. On April 14, 1986, the United States launches air strikes against Libya in retaliation for the Libyan sponsorship of terrorism against American troops and citizens. The raid, which began shortly before 7 p.m. EST (2 a.m., April 15 in Libya), involved more than 100 U.S. Air Force and Navy aircraft, and was over within an hour. Five military targets and “terrorism centers” were hit, including the headquarters of Libyan leader Muammar al-Qaddafi. Dan gaan we een jaar of 10 verder in de tijd en we zijn dan aanbeland ergens rond 1995. Dat was een tijd dat Rusland worstelde met het nieuwe kapitalistische systeem waar ze na de val van de muur mee te maken hadden gekregen. Mensen uit het westen konden toen wel naar bijvoorbeeld Moskou reizen, maar als ze verder Rusland in wilden dan gold er voor veel streken een negatief reisadvies. Dit, omdat het op sommige plekken absoluut niet veilig was om je als westerling te begeven. Maar, aan de andere kant bood dit ook mogelijkheden en zo had ik samen met nog iemand de vertegenwoordiging van Philips weten los te peuteren voor die gebieden in Rusland waar niemand van hen naar toe mocht reizen vanwege de onstabiele toestand en het negatieve reisadvies van de Nederlandse ambassade in Moskou, Vroeger had je in de Sovjet tijd enorme grote Russische televisiefabrieken en deze stonden allemaal stil omdat ze of geen geld hadden of geen onderdelen of beiden. Philips wilde dolgraag onderdelen leveren en had er groot belang bij dat die fabrieken toch op de één of andere manier weer konden opstarten. Om een lang verhaal kort te maken, we kwamen uiteindelijk terecht op de plek waar later Arjan Erkel is ontvoerd. Erkel werd op 12 augustus 2002 door vier gewapende mannen ontvoerd in Machatsjkala, de hoofdstad van de Russische deelrepubliek Dagestan, waar hij sinds april 2002 werkte voor de Zwitserse missie in Dagestan. Iets ten zuiden van Machatsjkala ligt de stad Derbent en wij deden daar zaken met de aldaar gevestigde grote televisiefabriek. Wij zijn daar diverse keren geweest en gingen dan regelmatig eten met de directeur van die fabriek. Deze man was behoorlijk machtig in dat land en zat tevens in de Doema in Moskou. Voordat hij directeur werd van deze fabriek was hij kolonel in het Russische leger geweest. Deze man had een bloedhekel aan alles wat Amerika was en je kon hem niet bozer krijgen dan wanneer je iets goed over Amerika probeerde te zeggen. Dat hebben we toen ook maar niet meer gedaan, want je wilt toch zaken doen. Nu was deze man uiteraard nog een product uit de Sovjet tijd en toen werd hen van jongs af bijgebracht dat Amerika de grote vijand was. Maar, hij had nog een andere reden en dat verhaal vertelde hij toen we ergens een keer met hem in Moskou gingen eten. Hij was daar samen met zijn tolk omdat hij geen woord Engels sprak en wij geen Russisch. Deze tolk had Engels geleerd in Libië, want van oudsher had Rusland nauwe banden onderhouden met het land van Gadaffi en waren daar altijd veel Russen te bekennen. Afijn, onze directeur vertelde dat wij geen weet hadden hoe dicht wij bij een kernoorlog waren geweest in 1986 toen de Amerikanen Libië bombardeerden. De man voerde destijds als kolonel het bevel over een raket eenheid waarvan de raketten waren gericht op Engeland en dan met name de Amerikaanse luchtmachtbasis Alconbury. Hij vertelde dat ze toen letterlijk met de vingers aan de knoppen zaten en wachten op orders uit Moskou om die raketten daadwerkelijk af te vuren. Gelukkig is dat niet gebeurd, maar als ze dat toen daadwerkelijk hadden gedaan had ik ze letterlijk op mijn hoofd gekregen, want ik zat die morgen in de trein die langs dat vliegveld reed. En dan zit je daar later met dezelfde persoon die jou naar het hiernamaals had kunnen blazen gezellig te eten en te drinken. Noem dat maar geen toeval.