Fight Club (1999)

[Ravenheer]

Toen de anarchistische filmmaker David Fincher zijn meesterwerk Fight Club (gebaseerd op de gelijknamige novelle van Chuck Palahniuk) in premiere liet gaan, stonden de Semitische recensisten samen met hun blaffende knechten te wachten, met geslepen messen aan de zijlijn. Vrijwel 99% van de systeempers maakte gebruik van doortrapte kill-the-messenger-scheldkanonnades, aangevoerd tegen de brutaliteit en de nationaal-revolutionaire geest van de film. De Amerikaanse filmjury veroordeelde het materiaal als zijnde "bovenmatig verontrustend", "vluchtig en gevaarlijk" en "gemaakt om het publiek te laten kronkelen".

 

 

 

 

Door al die negatieve publicaties bleven velen in Amerika weg uit de bioscoopzalen. Men verkoos op het allerlaatste moment toch chickflicks en slapstick-comedies boven Fight Club. Men voelde zich onbehaaglijk bij het idee van een jongeman met een chronische slaapstoornis wiens leven niet op rolletjes loopt, alhoewel hij alles heeft gedaan wat de maatschappij van hem verwacht had. En om iets te voelen moet hij heel wat verkeerde keuzes maken. De gedachte dat hij praatgroepen van kankerpatienten moet bezoeken om troost te vinden, zodat hij eindelijk kan slapen, vonden de mensen vreselijk. Naar mijn idee is het een pro-blanke film. Een fantastisch kunstwerk, erg grappig en eigenlijk denk ik dat de makers zelfs verder hadden kunnen gaan.

 

 

 

 

De film vertelt het verhaal van Tyler en Jack, twee blanke mannelijke dertigers die deel uitmaken van de Generatie X ; geboren in de jaren '70, de jeugd doorgebracht in de crisis en chaos van de jaren '80 en werkloos en ongehuwd in de jaren '90. Een verloren generatie blanke mannen dus die van alles beloofd werd door de overheid en de media. Op een dag zouden ze rijk en beroemd worden en alles zou goed komen werd er gezegd maar in feite werden ze van alles beroofd. Deze twee mannen komen hier dus tegen in opstand, ze bouwen een stevige en grote organisatie op d.m.v. ondergrondse boksverenigingen bestaande uit blanke dertigers en plegen aanslagen op de belangrijkste punten van de staat (banken, bedrijven, farmaceutische industrie, creditcard-maatschapijen etc.). Geen wonder dus dat deze film helemaal afgebrand werd door de zionistische heelmeesters en weinig aandacht kreeg van de massamedia.

 

 

Hoe goed is Fight Club? Wel, het is zo in vlam gezet door allerlei explosieve ingevingen en onweerstaanbare humor, dat de hoeders van de politiek correcte status quo overal ter wereld schreeuwen "Gevaar! Blijf uit de buurt!". Zo goed dus. Fight Club foetert tegen de hypocrisie van de huidige Westerse multicultuur-dictaturen die haar burgers voortdurend het onmogelijke beloven; vrede, veiligheid, gezondheid, diversiteit, leven zonder pijn. Dit komt allemaal samen in Fight Club, een meedogenloze en duizelingwekkende kijk op de mannelijke angst van het verliezen van macht. Dat is een wild, orgiastisch stuk meesterwerk.

 

 

Een pro-blanke klassieker met een anti-semitische en heteroseksuele grondgedachte, verpakt met een gezonde dosis volkische en praktische zin. De duistere zionistische wildernis van regels en wetten tegen de vaderlandliefhebbers en Arische rebellen, de agressieve consumptiemaatschappij die de blanke man berooft van zijn geld, de giftige Semitische modeconcerns die Westerse vrouwen opleiden tot genotsobjecten, de Westerse pseudo-overheden die andersdenkende burgers de mond snoeren. Fight Club legt op al deze zere plekken een vinger. De onderdrukte blanke man zal bij het zien van deze film enorm gestimuleerd worden in zijn strijd tegen het marxistische repressie-apparaat.

 

 

Als je bedenkt hoeveel van het kronkelige plot uit de gelijknamige novelle intact is gebleven en hoeveel ideeën en verrassingen gepresenteerd zijn in zo'n korte tijd, dan is dat verbluffend. Op dezelfde manier is het heerlijk om te zien hoe non-fictievormen in fictie worden gebruikt. David Fincher gebruikt om het verhaal te vertellen briljante en gewone dagelijkse voorwerpen, zoals de meubelcatalogus, de bewakingscamera, het televisiejournaal. Schitterende computeranimaties, die gebruikt worden in korte en krachtige aaneenschakelingen, maar nooit langer duren dan hun uitwerking. Edward Norton en Brad Pitt waren de meest geschikste acteurs om twee dertigjarige blanke revolutionairen neer te zetten.

 

 

De film heeft zeker een boodschap. En die luidt: "Wordt als de sodemieter wakker!".

 

Het is eerlijk om te stellen dat iedereen, van laag tot hoog, enorm trots was dat ze aan deze film hadden meegewerkt. Zulke herinneringen koester je namelijk, want zelden harmonieerde een film zo met zijn tijd. Dit is geen gewone film die gemakkelijk kan worden afgedaan of vergeten. Fight Club is de meest revolutionaire pro-blanke film uit de jaren '90 en kan gezien worden als een gecultiveerde speerpunt tegen de eeuwige jood.

 

"Fight Club herhaalt propaganda dat een vrijbrief gaf voor de beestachtige activiteiten van de SA en de SS. Het rakelt het Fuhrer-principe weer op." (Alexander Walker, London Evening Standard)

 

"Deze film is een ontoelaatbare aanval op persoonlijk fatsoen. En op de samenleving zelf!" (Andrew Ziskin, The Sun)

 

"Ik zou er een lange tirade tegen willen houden, als het niet zo'n troep zou zijn - een bewerkelijke en dwaze verspilling van tijd..." (David Denby, The New Yorker)

 

"Fight Club is voor intelligente mannen hetzelfde wat Catherine Breillat's Romance voor intelligente vrouwen is - een belediging." (Gregory Weinkauf, New Times L.A.)

 

"Een onnozele mikmak van jammerig, infantiel gefilosofeer en botbrekende gewelddadigheid dat eigenlijk denkt iets te zeggen van betekenis." (Kenneth Turan, L.A. Times)

 

"Waarom zijn er hier geen piketten ? Waar is kardinaal O'Connor als je hem nodig hebt ?" (Afgeluisterd op de Westwood-premiere, The Hollywood Reporter)

 

"Fight Club is de meest openhartige en opgewekte fascistische big-star-film sinds Death Wish. Een voltrekking van heftigheid waarin de helden zichzelf een vrijheid toeschreven om te drinken, te roken, te vrijen en elkaar te mishandelen." (Roger Ebert, Chicago Sun Times)

 

10 Maart 2022 aangepast door Ravenheer

[Sherlock]

2 uur geleden, Ravenheer zei:

Toen de anarchistische filmmaker David Fincher zijn meesterwerk Fight Club (gebaseerd op de gelijknamige novelle van Chuck Palahniuk) in premiere liet gaan, stonden de Semitische recensisten samen met hun blaffende knechten te wachten, met geslepen messen aan de zijlijn. Vrijwel 99% van de systeempers maakte gebruik van doortrapte kill-the-messenger-scheldkanonnades, aangevoerd tegen de brutaliteit en de nationaal-revolutionaire geest van de film. De Amerikaanse filmjury veroordeelde het materiaal als zijnde "bovenmatig verontrustend", "vluchtig en gevaarlijk" en "gemaakt om het publiek te laten kronkelen".

 

 

Door al die negatieve publicaties bleven velen in Amerika weg uit de bioscoopzalen. Men verkoos op het allerlaatste moment toch chickflicks en slapstick-comedies boven Fight Club. Men voelde zich onbehaaglijk bij het idee van een jongeman met een chronische slaapstoornis wiens leven niet op rolletjes loopt, alhoewel hij alles heeft gedaan wat de maatschappij van hem verwacht had. En om iets te voelen moet hij heel wat verkeerde keuzes maken. De gedachte dat hij praatgroepen van kankerpatienten moet bezoeken om troost te vinden, zodat hij eindelijk kan slapen, vonden de mensen vreselijk. Naar mijn idee is het een pro-blanke film. Een fantastisch kunstwerk, erg grappig en eigenlijk denk ik dat de makers zelfs verder hadden kunnen gaan.

 

 

De film vertelt het verhaal van Tyler en Jack, twee blanke mannelijke dertigers die deel uitmaken van de Generatie X ; geboren in de jaren '70, de jeugd doorgebracht in de crisis en chaos van de jaren '80 en werkloos en ongehuwd in de jaren '90. Een verloren generatie blanke mannen dus die van alles beloofd werd door de overheid en de media. Op een dag zouden ze rijk en beroemd worden en alles zou goed komen werd er gezegd maar in feite werden ze van alles beroofd. Deze twee mannen komen hier dus tegen in opstand, ze bouwen een stevige en grote organisatie op d.m.v. ondergrondse boksverenigingen bestaande uit blanke dertigers en plegen aanslagen op de belangrijkste punten van de staat (banken, bedrijven, farmaceutische industrie, creditcard-maatschapijen etc.). Geen wonder dus dat deze film helemaal afgebrand werd door de zionistische heelmeesters en weinig aandacht kreeg van de massamedia.

 

 

Hoe goed is Fight Club? Wel, het is zo in vlam gezet door allerlei explosieve ingevingen en onweerstaanbare humor, dat de hoeders van de politiek correcte status quo overal ter wereld schreeuwen "Gevaar! Blijf uit de buurt!". Zo goed dus. Fight Club foetert tegen de hypocrisie van de huidige Westerse multicultuur-dictaturen die haar burgers voortdurend het onmogelijke beloven; vrede, veiligheid, gezondheid, diversiteit, leven zonder pijn. Dit komt allemaal samen in Fight Club, een meedogenloze en duizelingwekkende kijk op de mannelijke angst van het verliezen van macht. Dat is een wild, orgiastisch stuk meesterwerk.

 

 

Een pro-blanke klassieker met een anti-semitische en heteroseksuele grondgedachte, verpakt met een gezonde dosis volkische en praktische zin. De duistere zionistische wildernis van regels en wetten tegen de vaderlandliefhebbers en Arische rebellen, de agressieve consumptiemaatschappij die de blanke man berooft van zijn geld, de giftige Semitische modeconcerns die Westerse vrouwen opleiden tot genotsobjecten, de Westerse pseudo-overheden die andersdenkende burgers de mond snoeren. Fight Club legt op al deze zere plekken een vinger. De onderdrukte blanke man zal bij het zien van deze film enorm gestimuleerd worden in zijn strijd tegen het marxistische repressie-apparaat.

 

 

Als je bedenkt hoeveel van het kronkelige plot uit de gelijknamige novelle intact is gebleven en hoeveel ideeën en verrassingen gepresenteerd zijn in zo'n korte tijd, dan is dat verbluffend. Op dezelfde manier is het heerlijk om te zien hoe non-fictievormen in fictie worden gebruikt. David Fincher gebruikt om het verhaal te vertellen briljante en gewone dagelijkse voorwerpen, zoals de meubelcatalogus, de bewakingscamera, het televisiejournaal. Schitterende computeranimaties, die gebruikt worden in korte en krachtige aaneenschakelingen, maar nooit langer duren dan hun uitwerking. Edward Norton en Brad Pitt waren de meest geschikste acteurs om twee dertigjarige blanke revolutionairen neer te zetten.

 

 

De film heeft zeker een boodschap. En die luidt: "Wordt als de sodemieter wakker!".

 

Het is eerlijk om te stellen dat iedereen, van laag tot hoog, enorm trots was dat ze aan deze film hadden meegewerkt. Zulke herinneringen koester je namelijk, want zelden harmonieerde een film zo met zijn tijd. Dit is geen gewone film die gemakkelijk kan worden afgedaan of vergeten. Fight Club is de meest revolutionaire pro-blanke film uit de jaren '90 en kan gezien worden als een gecultiveerde speerpunt tegen de eeuwige jood.

 

"Fight Club herhaalt propaganda dat een vrijbrief gaf voor de beestachtige activiteiten van de SA en de SS. Het rakelt het Fuhrer-principe weer op." (Alexander Walker, London Evening Standard)

 

"Deze film is een ontoelaatbare aanval op persoonlijk fatsoen. En op de samenleving zelf!" (Andrew Ziskin, The Sun)

 

"Ik zou er een lange tirade tegen willen houden, als het niet zo'n troep zou zijn - een bewerkelijke en dwaze verspilling van tijd..." (David Denby, The New Yorker)

 

"Fight Club is voor intelligente mannen hetzelfde wat Catherine Breillat's Romance voor intelligente vrouwen is - een belediging." (Gregory Weinkauf, New Times L.A.)

 

"Een onnozele mikmak van jammerig, infantiel gefilosofeer en botbrekende gewelddadigheid dat eigenlijk denkt iets te zeggen van betekenis." (Kenneth Turan, L.A. Times)

 

"Waarom zijn er hier geen piketten ? Waar is kardinaal O'Connor als je hem nodig hebt ?" (Afgeluisterd op de Westwood-premiere, The Hollywood Reporter)

 

"Fight Club is de meest openhartige en opgewekte fascistische big-star-film sinds Death Wish. Een voltrekking van heftigheid waarin de helden zichzelf een vrijheid toeschreven om te drinken, te roken, te vrijen en elkaar te mishandelen." (Roger Ebert, Chicago Sun Times)

 

Ik heb deze film niet gezien, maar toch maar even op mijn lijstje zetten. 

[NivKing]

Ik heb het altijd een fantastische film gevonden, en vindt ik nog steeds, een "Must see" maar wel een "Mind ****"

Het behandelen van Subliminals is denk ik ook iets wat de zion maffia niet leuk vindt aangezien dat een van de "Geheimen" van de media is, net als de "Semantic differential" die in elk zionistisch gekleurd "Debat" wordt ingezet om de anders denkende verbaal dood te maken.

Ook na het zien van deze film zal je niet snel nog rotzooi kopen bij Ikea denk ik.

Top film!

[Lichtzwaard]

Ken heel deze film niet,en Ikea tja je moet van die stijl houden,wonderwel heb ik nog nooit een Ikea zaak betreden en waarom niet  dat het mijn stijl niet is......................... maar goed over smaak valt niet te twisten.

En dat is in alles waar veel geld omgaat heb je schimmige praktijken en andere zaken die niet helemaal kloppen maar ook hier in..................... niks nieuws onder de zon.

 

[Ravenheer]

IKEA, de farmaceutische industrie en de modewereld worden inderdaad keihard afgemaakt in deze film.